Περισσότερο από έναν χρόνο πριν, σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Brownstone Journal, είχα επισημάνει ότι υπήρχε σχεδόν καθολική ομοφωνία ότι η διαχείριση της πανδημίας COVID-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες απέτυχε οικτρά. Στο πλαίσιο εκείνης της ανάλυσης, παρουσίασα τρία πιθανά σενάρια ερμηνείας του τι πήγε στραβά:
Σενάριο 1: Κάναμε ό,τι μπορούσαμε με βάση τα δεδομένα που διαθέταμε εκείνη την περίοδο, αλλά η ταχύτητα και η μεταδοτικότητα του ιού υπερίσχυσαν κάθε παρέμβασης. Αυτή η προσέγγιση εξακολουθεί να υποστηρίζεται από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού —εκτιμώ γύρω στο 75%— καθώς και από την πλειονότητα των επαγγελματιών υγείας.
Σενάριο 2: Οι πολιτικές περιορισμού απέτυχαν επειδή δεν εφαρμόστηκαν αυστηρά ή επαρκώς. Η θέση αυτή, αν και έχει χάσει την αξιοπιστία της, συνεχίζει να υποστηρίζεται από ένα μικρό ποσοστό —περίπου 5%— του κοινού και ορισμένους επαγγελματίες του χώρου.
Σενάριο 3: Οι αποφάσεις ήταν από την αρχή λανθασμένες και η λανθασμένη φύση τους ήταν ήδη γνωστή τη στιγμή που εφαρμόζονταν. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, αν δεν είχε ληφθεί καμία απολύτως παρέμβαση, η κατάσταση θα είχε εξελιχθεί καλύτερα. Προσωπικά, υποστηρίζω αυτή την εκδοχή και αν και θα ήθελα να πιστεύω πως την ενστερνίζεται τουλάχιστον το 20% του πληθυσμού και ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό μεταξύ των ειδικών, πιθανόν να υπερεκτιμώ το μέγεθος της αποδοχής της.
Από καιρό υποστηρίζω δημόσια το Σενάριο 3. Πλέον, είναι καιρός να αναλύσουμε τα στοιχεία που το επιβεβαιώνουν, αλλά και τις βαθύτερες συνέπειες του.
Από τις αρχές της κρίσης, και συγκεκριμένα λίγο μετά την επιβολή των πρώτων lockdown τον Μάρτιο του 2020, η διαχείριση της πανδημίας πέρασε στα χέρια του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ. Οι επικεφαλής της δημόσιας υγείας υποχώρησαν, παραμένοντας παθητικοί, σαν άβουλα εκτελεστικά όργανα, θυμίζοντας —δυστυχώς— τους στρατιώτες των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης που επικαλούνταν την υπακοή στις εντολές.
Η ανεπάρκεια των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) κατέστη εμφανής, με τον οργανισμό να καταλήγει να αποτελεί μνημείο απώλειας αξιοπιστίας. Η διαφθορά απογειώθηκε σε τέτοιο βαθμό, που το 2022 ο πρόεδρος της μεγαλύτερης εκπαιδευτικής συνδικαλιστικής οργάνωσης υπαγόρευε τις κατευθυντήριες γραμμές του CDC για τα σχολεία και την παιδική υγειονομική περίθαλψη.
Ο ρόλος των εμβολίων και η σκόπιμη παράκαμψη της επιστήμης
Η συζήτηση γύρω από τα λεγόμενα “εμβόλια” COVID-19 είναι αποκαλυπτική. Ο όρος “εμβόλιο” τροποποιήθηκε ώστε να περιλαμβάνει τις νέες ενέσεις mRNA. Η αλλαγή αυτή θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό, όμως δεν προκάλεσε την παραμικρή κοινωνική αναταραχή.
Ήδη από τις πρώτες εβδομάδες της εκστρατείας μαζικού εμβολιασμού εμφανίστηκαν αναφορές σοβαρών παρενεργειών, οι οποίες αποσιωπήθηκαν συστηματικά. Η FDA, ενώ γνώριζε από το 2021 τα αυξανόμενα περιστατικά μυοκαρδίτιδας στα παιδιά 12-17 ετών, ενέκρινε την επέκταση του εμβολιασμού χωρίς να λάβει υπόψη τις ενδείξεις.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι υπερβάλλοντες θάνατοι δεν καταγράφηκαν το 2020 —παρά τη φερόμενη θνησιμότητα των πρώτων στελεχών— αλλά αυξήθηκαν θεαματικά από το 2021 και μετά, όταν είχε πλέον ξεκινήσει ο εκτεταμένος εμβολιασμός. Ο γενικός πληθυσμός παραμένει εν πολλοίς ανενημέρωτος για το γεγονός αυτό.
Η Ελλάδα παρουσίασε αύξηση στη θνησιμότητα το 2020 της τάξης του 6%, η οποία, όπως προκύπτει από τα στατιστικά της ΕΛΣΤΑΤ, αποδίδεται κυρίως στις δευτερογενείς επιπτώσεις των lockdown, στα ανεπαρκή υγειονομικά πρωτόκολλα και στη μαζική υποβάθμιση της περίθαλψης, παρά στον ίδιο τον ιό.
Παράλληλα, σοκαριστικές μελέτες κάνουν λόγο για 16,9 εκατομμύρια θανάτους που σχετίζονται με τα εμβόλια, ενώ δεν εντοπίζεται αύξηση στη θνητότητα λόγω του κορωνοϊού καθαυτού.
Δύο ξεχωριστές μελέτες της Cleveland Clinic απέδειξαν ότι η φυσική ανοσία παρέχει ισχυρή προστασία, ενώ η υπερβολική χρήση των εμβολίων αύξανε την πιθανότητα επαναμόλυνσης. Εντούτοις, τα ευρήματα αγνοήθηκαν πλήρως από τους διαμορφωτές πολιτικής.
Το αφήγημα ότι τα εμβόλια έσωσαν εκατομμύρια ζωές βασίστηκε σε λανθασμένα μοντέλα που προέβλεπαν θνητότητα 3,4% —ποσοστό πάνω από 30 φορές μεγαλύτερο από το πραγματικό (0,1%). Αυτή η αρχική υπερβολή αποτέλεσε τη βάση για μέτρα επιβολής και καταστολής της ελευθερίας, ενώ τα ακριβή επιδημιολογικά δεδομένα λογοκρίνονταν συστηματικά.
Ο εφιάλτης της συλλογικής υπνωτισμένης συμμόρφωσης
Οι αποκαλύψεις των τελευταίων εβδομάδων υποστηρίζουν ολοένα και πιο ξεκάθαρα το Σενάριο 3. Χρησιμοποιήθηκαν ψυχολογικές τεχνικές εμπνευσμένες από τα προπαγανδιστικά εγχειρίδια των ναζί: φόβος, παραπλάνηση, λογοκρισία, εξαναγκασμός. Παράλληλα, μέσω της θεσμικής μετάλλαξης που επέφερε ο νόμος ObamaCare, οι περισσότεροι γιατροί μετατράπηκαν σε εξαρτημένους υπαλλήλους, στερούμενοι της επιστημονικής τους αυτονομίας.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις αφορούν συγκρούσεις συμφερόντων, ψευδή επιστημονικά δεδομένα, και τη συστηματική ενοχοποίηση του ιού για επιπτώσεις που προκλήθηκαν από τις ίδιες τις παρεμβάσεις.
Η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση που συνοψίζει το μέγεθος της τραγωδίας προέρχεται από την ίδια την οικογένειά μου. Όταν η μητέρα μου, 91 ετών, χρειάστηκε 24ωρη φροντίδα, εγώ και η αδερφή μου εναλλάξ αναλαμβάναμε βάρδιες. Κάποια στιγμή της προσέφερα λίγη ιδιωτικότητα στο μπάνιο, κι εκείνη μου απάντησε: «Γιε μου, νομίζω ότι το έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ αυτό το στάδιο!» Αυτή η φράση συνοψίζει για μένα την κατάσταση: έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το όριο της αποδοχής της κανονικότητας.
Το εύρος του κακού που προκλήθηκε στην πανδημία είναι τέτοιο που —χωρίς υπερβολή— θα έκανε ακόμη και τον Γιόζεφ Μένγκελε να ζηλέψει. Και όμως, οι περισσότεροι δεν ζητούν ευθύνες.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προετοιμάζεται ήδη για την «επόμενη πανδημία», υιοθετώντας την ίδια δομή επιβολής που απέτυχε παταγωδώς. Το ερώτημα παραμένει: Θα λογοδοτήσει κάποιος; Δυστυχώς, η απροθυμία για απόδοση ευθυνών —ειδικά μεταξύ εκείνων που επιμένουν στο Σενάριο 1— μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην επανάληψη της ίδιας τραγωδίας.
Η ιστορική υπόσχεση του «Ποτέ Ξανά» μοιάζει να έχει προδοθεί. Κι εγώ, τουλάχιστον, δεν προτίθεμαι να ζήσω ένα ριμέικ της ταινίας Eyes Wide Shut.
Η «Συμφωνία για την Πανδημία» και το αρχιτεκτονικό υπόβαθρο μιας νέας Παγκόσμιας Τάξης Βιοασφάλειας
Ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με τις παρενέργειες της υπογραφής της διεθνούς συνθήκης-σταθμού: της λεγόμενης “Συμφωνίας για την Πανδημία”, υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Για πρώτη φορά, μια παγκόσμια συνθήκη θα επιβάλλει δεσμευτικά πρωτόκολλα δράσης στις κυβερνήσεις, εφόσον κηρυχθεί κατάσταση πανδημίας. Αυτό σημαίνει ότι μέτρα όπως το κλείσιμο συνόρων, οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, τα lockdown, τα μαζικά τεστ και οι ψηφιακοί έλεγχοι ενδέχεται να γίνουν όχι απλώς επιλογές, αλλά νομικά υποχρεωτικές πρακτικές, ανεξαρτήτως εθνικής κυριαρχίας.
Ενώ κατά την κρίση του COVID-19 ο ΠΟΥ περιοριζόταν στη διατύπωση συστάσεων, τώρα δημιουργείται μια δομή νομικής επιβολής παρόμοια με εκείνη του ΠΟΕ ή του ΟΗΕ. Η άρνηση εφαρμογής των επιβεβλημένων μέτρων ενδέχεται να θεωρείται διεθνής παραβίαση με πιθανές κυρώσεις. Οι πολίτες, οργανώσεις και ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο αντιδρούν, κάνοντας λόγο για υγειονομική δικτατορία υπό παγκόσμια επιτήρηση.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πως τα περισσότερα από όσα καταγγέλλονται ότι “έρχονται”… έχουν ήδη συντελεστεί. Κατά την περίοδο της COVID-19, ο ΠΟΥ δεν διέταξε τίποτα, ούτε είχε τέτοια εξουσία. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλες οι χώρες εφάρμοσαν πανομοιότυπα μέτρα: lockdowns, περιορισμούς κυκλοφορίας, υποχρεωτικά εμβόλια, διαχωρισμούς των πολιτών, ψηφιακή επιτήρηση.
Το φαινόμενο ήταν τόσο καθολικό, που χώρες όπως το Ιράν, η Βόρεια Κορέα και η Ερυθραία – με ελάχιστη ή μηδενική συνεργασία με τον ΠΟΥ – εφάρμοσαν αντίστοιχα μέτρα. Ακόμα και οι ΗΠΑ, που αποχώρησαν από τον Οργανισμό, δεν διαφοροποιήθηκαν. Το γεγονός αποδεικνύει πως οι εθνικές κυβερνήσεις είχαν ήδη θεσπίσει τα δικά τους νομικά εργαλεία για την επιβολή περιορισμών.
Ουσιαστικά, η “πανδημία” χρησίμευσε ως εργαλείο για την επίτευξη πολλών παράλληλων στόχων:
- Οικονομική εκκαθάριση: Το φάσμα της κατάρρευσης καλύφθηκε από τη ρητορική της “δημόσιας υγείας”. Η χρηματοδότηση εκτοξεύτηκε μέσω πληθωριστικών εκτυπώσεων νομίσματος, που ωφέλησαν τις χρηματαγορές και τις πολυεθνικές.
- Τόνωση της βιοτεχνολογίας: Οι πλατφόρμες mRNA απέκτησαν ξαφνικά αγορά και νομιμοποίηση. Έγιναν το μοναδικό όπλο κατά του ιού – παρά την περιορισμένη και προσωρινή αποτελεσματικότητά τους.
- Εισαγωγή ψηφιακού ελέγχου: Κωδικοί QR, ψηφιακά διαβατήρια, βιομετρική επαλήθευση. Όλα αυτά καθιερώθηκαν με πρόσχημα την προστασία. Το σύστημα παρακολούθησης δοκιμάστηκε και επιβλήθηκε κοινωνικά.
- Παράκαμψη θεσμών: Οι κυβερνήσεις νομοθετούσαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς έλεγχο, λογοδοσία ή συμμετοχή των Κοινοβουλίων.
- Νομιμοποίηση παγκόσμιου δανεισμού: Παγκόσμια Τράπεζα και ΔΝΤ έδωσαν δισεκατομμύρια για την “καταπολέμηση της πανδημίας” – με αντάλλαγμα εξαρτήσεις.
- Ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων: Οι μικρές επιχειρήσεις καταστράφηκαν, ενώ οι πολυεθνικές αποκόμισαν αστρονομικά κέρδη.
- Καταστολή διαφωνίας: Η διαφορετική άποψη λογοκρίθηκε, οι διαδηλώσεις πνίγηκαν με κρατική βία και οι φωνές αντίστασης στοχοποιήθηκαν.
- Αναμόρφωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς: Δημιουργήθηκε ένας νέος τύπος πολίτη, πρόθυμου να υπακούει, να αυτοπεριορίζεται, να απαιτεί περιορισμούς και ελέγχους – στο όνομα της “ασφάλειας”.
Η νέα Συμφωνία για την Πανδημία φιλοδοξεί να κάνει επίσημο αυτό το καθεστώς. Να τοποθετήσει μια υπερεθνική σφραγίδα επί των ήδη εφαρμοσμένων τακτικών. Στην πράξη, όμως, δεν είναι η συμφωνία το πραγματικό πρόβλημα.
Η ρίζα της συμμόρφωσης βρίσκεται σε μια θεμελιώδη πεποίθηση: στην αποδοχή της θεωρίας των μικροβίων ως καθολικής εξήγησης για τις ασθένειες. Η πίστη ότι οι ασθένειες είναι εξωτερικά μεταδιδόμενες, αντί να αντιμετωπίζονται ως αποτέλεσμα τρόπου ζωής, περιβάλλοντος και εσωτερικής ανισορροπίας, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχει χτιστεί όλη η βιοπολιτική του φόβου και της συμμόρφωσης.
Όσο αυτή η πεποίθηση παραμένει ανεξέταστη, η μηχανή πανδημιών θα μπορεί να ενεργοποιείται ξανά και ξανά – όχι με βία, αλλά με συναίνεση.
Ο ΠΟΥ δεν χρειάζεται να κυβερνήσει τον κόσμο όταν η κυριαρχία έχει ήδη περάσει στη σφαίρα των ιδεών. Μόνο η αποδόμηση των ψευδών πεποιθήσεων, η επανεξέταση της φύσης της υγείας και η κατάρριψη του φόβου μπορούν να διαλύσουν οριστικά αυτό το τεχνοκρατικό σύστημα.
Η ιστορική ευθύνη του παρόντος είναι να σπάσουμε το δόγμα της μετάδοσης και να οικοδομήσουμε ένα νέο παράδειγμα υγείας: βασισμένο στη γνώση, στην εμπιστοσύνη στο σώμα και στην αντίσταση στον ψηφιακό ολοκληρωτισμό της “βιοασφάλειας”.
newsprime