Η Φιλοσοφία του Παραλόγου
Δεν είναι τυχαίο που ο τρέχων αιώνας ονομάζεται Εποχή του Παραλόγου. Ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς, ζωγράφοι και γλύπτες απεικονίζουν τον κόσμο μας ως ασυνάρτητο χάος, και εμάς ως άψυχα, χαοτικά σωματίδια. Η πολιτική, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση ή την απόχρωση της, έχει γίνει μια απλή οθόνη, προσδίδοντας προσωρινά μια αξιολύπητη επίφαση τάξης στο παγκόσμιο χάος. Οι ακτιβιστές της ειρήνης και οι υποστηρικτές της βίας ενώνονται από την παράλογη πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα είναι ικανή να διορθώσει την αφόρητη κατάστασή της με τις δικές της αξιολύπητες προσπάθειες και καταστροφικά μέσα. Σοβαροί φιλόσοφοι, επιστήμονες, πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες είτε παραμένουν σιωπηλοί, κρυμμένοι πίσω από τις ανεύθυνες μάσκες της εξειδίκευσης και της γραφειοκρατίας, είτε, αναλογιζόμενοι την αποδιοργάνωσή μας, προτείνουν πεποιθήσεις όπως η ξεπερασμένη αισιοδοξία της «πίστης στον άνθρωπο», ο απελπισμένος στωικισμός, ο ανορθολογισμός της τυφλής αναζήτησης ή απλώς «πεποιθήσεις» ως τέτοιες, η αυτοκτονική πίστη «σε οτιδήποτε».
Ωστόσο, η τέχνη, η πολιτική και η φιλοσοφία είναι απλώς αντανακλάσεις της νεωτερικότητας. Είναι παράλογες στο βαθμό που η ίδια η ζωή έχει γίνει παράλογη. Όλοι θυμούνται το πιο τρομακτικό παράδειγμα πραγματικού παραλογισμού – τη «Νέα Τάξη» του Χίτλερ, όταν ένα φαινομενικά φυσιολογικό, πολιτισμένο άτομο, ένας επιδέξιος και εκλεπτυσμένος ερμηνευτής της μουσικής του Μπαχ (όπως ο Χίμλερ), μπορούσε ταυτόχρονα να είναι ένας ψυχρός δολοφόνος εκατομμυρίων, εναλλάσσοντας επιθεωρήσεις στρατοπέδων εξόντωσης με συναυλίες και εκθέσεις τέχνης. Ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν η προσωποποίηση του παραλογισμού: εκτοξεύτηκε από τη λήθη στην παγκόσμια κυριαρχία και βυθίστηκε ξανά στη λήθη σε λίγο περισσότερο από δέκα χρόνια, αφήνοντας πίσω του μόνο τα ερείπια του πολιτισμού, χάρη στο γεγονός ότι αυτός, ο πιο άδειος άνθρωπος, προσωποποίησε το κενό των συγχρόνων του.
Ο σουρεαλισμός του Χίτλερ είναι πίσω μας, αλλά η εποχή του παραλόγου απέχει πολύ από το τέλος της. Ο κόσμος έχει απλώς εισέλθει σε μια νέα φάση της ίδιας ασθένειας, μια λιγότερο ταραγμένη προς το παρόν. Τα νεότερα όπλα μας μαρτυρούν τον μηδενισμό και τη σύγχυσή μας πιο καθαρά από το φασιστικό ευαγγέλιο της καταστροφής. Παραλυμένοι από μια άνευ προηγουμένου εξωτερική δύναμη και εσωτερική αδυναμία, είμαστε αβοήθητοι κάτω από την απειλητική σκιά της. Εν τω μεταξύ, οι φτωχοί και οι «καταπιεσμένοι» του κόσμου αφυπνίζονται στην αυτογνωσία και αρχίζουν να απαιτούν πλούτο και δύναμη. Οι πλούσιοι σπαταλούν τη ζωή τους στη ματαιοδοξία, ή χάνονται από απογοήτευση και πλήξη, ή διαπράττουν απεγνωσμένα εγκλήματα. Φαίνεται ότι ο κόσμος έχει χωριστεί στα δύο: κάποιοι ζουν άσκοπες ζωές χωρίς να το συνειδητοποιούν, ενώ άλλοι εντελώς συνειδητά κινούνται προς την τρέλα και την αυτοκτονία.
Ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ
dimpenews.com