Μαρία Καρυστιανού: «Δεν θα γίνω «γρανάζι» σε ένα μηχανισμό που σκότωσε τα παιδιά και συγκαλύπτει το έγκλημα» – Τα τρολ της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούν να την απομυθοποίησουν στα μάτια των Ελλήνων παρουσιαζόντας την σαν εν δυνάμει πολιτικό
Το τελευταίο διάστημα έχει μπει μπροστά μια επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα, με μπροστάρηδες τους γνωστούς υπουργούς και από κοντά τα διάφορα δημοσιογραφικά «παπαγαλάκια» που χειροκροτούν δημοσίως ή στα κρυφά (στις ταβέρνες και στα λόμπι των ξενοδοχείων) τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έχουν βάλει στο «στόχαστρό» τους τη Μαρία Καρυστιανού επειδή ασκεί πολιτικό λόγο και κριτική στη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Ενώ θα έπρεπε, μάλλον, να φορά μαύρα, φυσικά να σωπαίνει και να ψάχνει λύτρωση στην Εκκλησία ή σε κάποιο απομακρυσμένο μοναστήρι.
Αμ, δε. Η Μαρία Καρυστιανού και οι συγγενείς όλων των θυμάτων των Τεμπών θρηνούν με τη γροθιά τους υψωμένη στον αέρα και θα σας στοιχειώνουν μέχρι τέλους, όποιο κι αν είναι αυτό.
Φοβούνται ότι θα αποφασίσει να συμμετάσχει στο μέλλον στον πολιτικό «στίβο», διεκδικώντας να εκφράσει όλους εκείνους που έχουν απογοητευτεί από το σαθρό πολιτικό σύστημα. Η ίδια το αποκλείει. Το έκανε ξανά στην πρόσφατη ομιλία της, στο Πάντειο, λέγοντας πως δεν θα γίνει «γρανάζι» σε ένα μηχανισμό που σκότωσε τα παιδιά και συγκαλύπτει το έγκλημα. Αλλά εδώ ακριβώς δημιουργείται η απορία. Τι ακριβώς έχουν να φοβηθούν σε περίπτωση που όντως η πρόεδρος του συλλόγου «Τέμπη 2023» αποφασίσει να συμμετάσχει στα κοινά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Θα κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει και την ώρα που θέλει. Γιατί; Γιατί μπορεί και της δίνει το Σύνταγμα το δικαίωμα.
* Όλοι αυτοί που έχουν το θράσος να την πιάνουν στο στόμα τους, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σκύψουν το κεφάλι. Να σκύψουν σε ένδειξη σεβασμού – και όχι όπως χθες ο Μητσοτάκης μπροστά στα ονόματα των 57 νεκρών – απέναντι σε μία μητέρα που ψάχνει την αλήθεια και τη δικαίωση για τη μονάκριβη κόρη της. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σωπάσουν. Να σωπάσουν και να ακούσουν τα όσα είπε, καταχειροκροτούμενη από νέους ανθρώπους, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Η φωνή της είναι η φωνή μιας κοινωνίας που κουράστηκε, που ασφυκτιεί και ψάχνει εναγωνίως ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος, καλύτερους θεσμούς, διαφάνεια, Υγεία, Παιδεία, εργασιακά δικαιώματα, καλύτερους μισθούς, βάζοντας τέλος στις φωνές υπουργών που μας λένε ότι δεν είμαστε φτωχοί, αλλά αισθανόμαστε φτωχοί. Μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας, αρκετοί αντιλήφθηκαν ότι είπε όσα θέλει η κοινωνία να πει, αλλά δεν έχει τον τρόπο. Μα ξεχνούν ότι η κοινωνία πάντα βρίσκει τον τρόπο να εκφραστεί