Η Συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας, η οποία επήλθε μετά τη συντριπτική ήττα, που υπέστησαν οι συμμαχικές, ένοπλες δυνάμεις της, στο μακεδονικό μέτωπο, από τη συνδυασμένη επίθεση των Δυνάμεων της Αντάντ, όπου συμμετείχαν και ελληνικές στρατιωτικές Δυνάμεις και υπογράφηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 29 Σεπτεμβρίου 1918, ήταν μια από τις πρώτες Ανακωχές, βάσει των οποίων τερματίστηκε στο επιχειρησιακό πεδίο ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και άνοιξε ο δρόμος για την πορεία προς την «ανάπηρη ειρήνη».Ήταν και το σημείο καμπής για την Γερμανία, μια και μετά την συντριβή, που υπέστησαν τα στρατεύματα των Κεντρικών Δυνάμεων στη Μακεδονία, η στρατιωτική ηγεσία, ιδίως ο Ludendorff, άρχισαν να βλέπουν ξεκάθαρα και να αποδέχονται πως το παιχνίδι είχε χαθεί.
Η συγκεκριμένη Συνθηκολόγηση, που σηματοδοτούσε την ειρήνευση της πολύπαθης Βαλκανικής Χερσονήσου, επόμενο ήταν να χαιρετισθεί με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και στην Ελλάδα για έναν επιπλέον λόγο: η χώρα βρισκόταν στην πλευρά των νικητών του Πολέμου, έχοντας διέλθει μάσα από συμπληγάδες. Λίγες μέρες αργότερα, στις 23 Σεπτεμβρίου (π. ημ.), ο αθηναϊκός λαός διαδήλωνε την χαρά του με ένα συλλαλητήριο, όπου ο πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος, εκείνος, που, με τις αποφάσεις του και τις ενέργειές του, είχε συμβάλει στην τελική νίκη της Ελλάδας, προσερχόταν και απευθυνόμενος προς στους συμπολίτες του, μιλούσε, έμπλεος ενθουσιασμού, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα:«Ένας από τους συνεργούς της αποπείρας προς υποδούλωσιν του Κόσμου κείται κατά γης, ηττηθείς κατά κράτος, ομολογήσας την ήτταν του και αναμένων την περί της τύχης του απόφασιν των νικητών. Η νίκη αυτή δεν τερματίζει μόνον τον αγώνα κατά της Βουλγαρίας. Η σημασία αυτής εκτείνεται πολύ πέραν των ορίων της Χερσονήσου και αποτελεί την έναρξιν της καταρρεύσεως του αντιπάλου συνδυασμού, μέλλουσα να έχη όχι μόνον σπουδαία στρατιωτικά αποτελέσματα, αλλά και άμεσον και ισχυρόν αντίκτυπον επί του ηθικού και λοιπών αντιπάλων. Εάν μάλιστα επιβεβαιωθώσιν επισήμως αι ειδήσεις των μεταμεσημβρινών εφημερίδων, φαίνεται ότι η Γερμανία, η Αυστρία και η Τουρκία απηυθύνθησαν προς τον Πρόεδρον Ουίλσωνα (παρατεταμέναι ζητωκραυγαί) ζητούσαι ανακωχήν, προς σύναψιν ειρήνης, επί τη βάσει των όρων, τους οποίους έχει διατυπώσει ο Πρόεδρος της Αμερικανικής Συμπολιτείας».
«ενδεχόμενη νίκη της Αντάντ θα σηματοδοτούσε την «κυριαρχία της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο», ενώ στην αντίθετη περίπτωση, θετικής έκβασης του πολέμου υπέρ των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η νίκη της Γερμανίας θα ισοδυναμούσε με την «ανείπωτη τυραννία του μιλιταρισμού για τις επόμενες γενιές»συνταγματάρχης House
Όντως, ο Woodrow Wilson είχε από νωρίς αναλάβει πρωτοβουλίες, οι οποίες κατέτειναν στην αποκατάσταση της ειρήνης ανά την υφήλιο, αποβλέποντας, δίχως αμφιβολία, στην κατασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων, γεγονός, που κατέστη απόλυτα εμφανές με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, τον Απρίλιο του 1917. Ήδη, από τις αρχές του πολέμου, από τον Αύγουστο του 1914, ο συνταγματάρχηςHouseείχε δηλώσει πως ενδεχόμενη νίκη της Αντάντ θα σηματοδοτούσε την «κυριαρχία της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο»,ενώ στην αντίθετη περίπτωση, θετικής έκβασης του πολέμου υπέρ των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η νίκη της Γερμανίας θα ισοδυναμούσε με την «ανείπωτη τυραννία του μιλιταρισμού για τις επόμενες γενιές».
Πριν κλείσει χρόνος από την πολεμική εμπλοκή της χώρας του στον ευρωπαϊκό πόλεμο, τον Ιανουάριο του 1918, ο Wilson, εξήγγειλε το περίφημο Διάγγελμά του, γνωστό ως 14 Σημεία. Τα σημεία αυτά κατέστησαν το θεωρητικό πλαίσιο για την ειρήνευση του κόσμου και με μικρές διαφοροποιήσεις, αποδέχθηκαν σταδιακά τόσο οι κύριοι ηγέτες της Αντάντ, ο GeorgesClemenceau, ο Γάλλος πρωθυπουργός και ο Βρετανός ομόλογός του, LloydGeorge, όσο και οι ιθύνοντες των ισχυρών και λιγότερο ισχυρών Δυνάμεων των Κεντρικών Αυτοκρατοριών: Βουλγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία, Γερμανία.
Από την έναρξη των εχθροπραξιών, από τις αρχές του πολέμου, οι ηγέτες των δυο αντιμαχόμενων, στον πόλεμο, πλευρών, της Τριπλής Συνεννόησης και των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, πολιτικοί και στρατιωτικοί, ακροβατούσαν ανάμεσα στον πόλεμο και στις διαβουλεύσεις για ειρήνη.
Το φθινόπωρο, όμως, του 1917 τα σημάδια παρακμής και αποσύνθεσης, σε πολλά επίπεδα, οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτικό και όχι μόνο, είχαν ενταθεί στο στρατόπεδο των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, επιτεινόμενα και από τις πολιτειακές εξελίξεις στην Ρωσία και την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο, εξελίξεις, που στάθηκαν ισχυροί παράγοντες αποσταθεροποίησης στους κόλπους των Κεντρικών Αυτοκρατοριών.
.huffingtonpost.gr