Ο Όσιος Αλέξιος ο άνθρωπος του Θεού εμφανίστηκε ολοζώντανος σε χρόνια κατάκοιτη από σκλήρυνση κατά πλάκας την σήκωσε και περπάτησε! Θαύμα που θυμίζει αυτό του παραλυτικού του ευαγγελίου……
Σήμερα είναι του Αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού. Στην Πάτρα πίσω από το ιερό του ναού του στην πολυκατοικία έμενε για χρόνια μια γυναίκα ονόματι Γ. καθηλωμένη κι έγκλειστη λόγω της επώδυνης νόσου της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Αρσακειάδα όλοι είχαν να λένε για την ομορφιά της. Κι όμως από πολύ νωρίς βίωσε την ματαιότητα των φθαρτών και γήινων. Λίγο μετά τα 20 διαγνώστηκε με αυτή την ασθένεια. Το πάλεψε πολύ τάχθηκε και φόραγε μαύρα ως και μαντήλι. Μπουσούλαγε στα 4 τόσο μεγάλη θεληματικότητα είχε ήταν μαχήτρια. Η προσευχή και η νηστεία έγιναν η δεύτερη φύσης της η Παναγία και οι άγιοι η παρηγοριά της.Είχε μια αδελφή ανύπαντρη που την διακονούσε. Οι 2 γυναίκες έμεναν μόνες σε μικρό διαμέρισμα πίσω ακριβώς από το ιερό του χαριτωμένου ναού του Αγίου Αλεξίου στην Πάτρα μετόχι της Μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων όπου είναι και αποθησαυρισμένη η τίμια κάρα του. Εκείνη την εποχή εφημέριος στο ναό ήταν ο π. Φιλάρετος νυν ηγούμενος στο πιο ιστορικό μοναστήρι της χώρας.
Συχνά πήγαιναν από το ναό και την κοινωνούσαν… Η Γ. έγκλειστη για δεκαετίες δεν ξαναβγήκε από το κρησφύγετό της. Παρουσίαζε τέτοια παράλυση που δεν μπορούσε να καθίσει ούτε στο κρεβάτι και ήταν υποστηριζόμενη η μέση από πλήθος πολύχρωμα μαξιλάρια. Όταν ερχόταν κάποιος να την επισκεφτεί ζητούσε βοήθεια για να κάτσει στο κρεβάτι ανασηκωμένη κάπως από ευγένεια.
Είχε μια χάρη από την Παναγία την Ελευθερώτρια.. αυτή η κρατούμενη της ασθένειας..Έτρεφε μεγάλη ευλάβεια στον Άγιο Αλέξιο.. Είχε καημό να σηκωθεί και πίστη παρ΄ότι η ασθένεια της ήταν σε καλπάζουσα μορφή. Της αδερφής της που ήταν ο φύλακας της άγγελος είχαν πρηστεί κι ανοίξει τα πόδια και έτρεχαν πύον οι πληγές από την καταπόνηση να την υπηρετεί.
Η Γ. έλεγε πως παρακάλεσε τον Άγιο Αλέξιο να την σηκώσει και ο Άνθρωπος του Θεού είχε τόση ανθρωπιά που μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά της ολοζώντανος έφερε όμως ιερατικά άμφια και την κάλεσε να σηκωθεί. Και όντως μετά από χρόνια απόλυτης καθήλωσης η Γ. σηκώθηκε δεν το πίστευε η χαρά της ήταν μεγάλη και μάλιστα από ό,τι διηγούταν έκανε και κάποια βήματα παρουσία του Αγίου. Ύστερα μετά από αυτήν την έκλαμψη επέστρεψε στην προτέρα της κατάσταση αλλά ο άγιος της πήρε τον καημό την εκτόνωσε της πήρε το βάρος που είχε να σηκωθεί έστω και μια φορά. Κύριος γνωρίζει γιατί η Χάρη του επέτρεψε την υποτροπή ίσως γιατί έτσι έκρινε πως θα ήταν καλύτερο για τη ψυχή της. Όπως ο οσιώτατος μοναχός κι αυτός από Πάτρα ο γέροντας Ισίδωρος ο τυφλός ο Φιλοθείτης που ενώ ανέβλεψε ύστερα πάλι τυφλώθηκε το ζήτησε για να σιγουρέψει τη σωτηρία του.
Η Γ. έζησε κι άλλες καταστάσεις. Περιέγραφε πως έβλεπε το Άγιο Μανδήλιο να ίπταται και να εισέρχεται στο διαμέρισμά της…Η ευλογημένη της διπλανής πόρτας. Το κρεβάτι του πόνου της ήταν διδασκαλείο. Ορμήνευε, δίδασκε προσευχές και μακροθυμία, αμνησικακία, ανεξικακία. Η Γ. ενώ ήταν έγκλειστη έβλεπε πολύ μακριά…και εις βάθος και σχεδόν προέβλεπε πολύ μεταγενέστερες εξελίξεις και κατάληξη στις ζωές ανθρώπων. Ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα πίστης. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχής της και να έχουμε την ευχή της…
H αισιοδοξία του ανάπηρου δοσμένη από τον Άγιο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς): «Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο… Ξέρετε πως εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ’ ένα άδειο πηγάδι και από κει παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού; Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδό μου τους ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά που φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα. Όσο συμμετείχα στον στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα ότι η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκεία. Από τότε που έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή από τότε που κάθισα σ’ αυτήν την καρέκλα. Η ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία….”
dimpenews.com