Θρήνος στον Βόλο από το φευγιό του Γιάννη , ιστορικού και προϊστάμενου του Τμήματος Μουσείων και Ιστορικών Ερευνών του ΔΟΕΠΑΠ- ΔΗΠΕΘΕ.
Βρίσκονταν στο Μαλάκι και έτρωγε με φίλους
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
«Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις». Τα λόγια πολύ δύσκολα μπορούν να χωρέσουν τον πόνο μας για τον αναπάντεχο χαμό του συναδέλφου, φίλου και συναγωνιστή Γιάννη Κουτή, προϊστάμενου του Τμήματος Μουσείων και Ιστορικών Ερευνών του ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ του Δήμου Βόλου. Από το μεσημέρι σήμερα δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Ο Γιάννης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος γαλαντόμος, συνεπής και εργατικός, χαμογελαστός και ευγενικός, χωρίς έπαρση, με μεγάλη καρδιά για όλους τους συναδέλφους που αντιμετώπιζαν πρόβλημα. Η έγνοια του ήταν μεγάλη τελευταία για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η συναδέλφισσα μας Αίγλη Δημόγλου, με την οποία μέσα στο πέρασμα των χρόνων είχαν χτίσει μια πραγματική σχέση συνεργασίας και φιλίας, τα αποτελέσματα της οποίας φαίνονται και στην εξαίρετη δουλειά που έκαναν με τα μουσεία, την έρευνα και τεκμηρίωση.
Ο Γιάννης ήταν αγαπητός σε όλους όσους οι ζωές τους διασταυρώθηκαν με τη δική του. Την ζωή που τόσο σύντομα δυστυχώς κόπηκε το νήμα της. Τα ενδιαφέροντα του πολλά στη σύντομη τούτη ζωή. Άνθρωπος της παρέας, της συλλογικής δουλειάς, με επιστημονικές γνώσεις στην ιστορία. Πάντα τον έβλεπες στην πόλη μας με τον ποδήλατο του, τον αχώριστο «φίλο» του. Με αγνό μεράκι και για τα ανθρώπινα «πάθη» όπως το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, μια ζωή με τον Ολυμπιακό Βόλου και ΑΕΚτζής, το σπίτι του κερκίδα για όλους τους φίλους και καταφύγιο συνάμα. Το μυαλό του το ημέρευε και το ταξίδευε και μέσα από την αγάπη του για τα μικρά χαρτάκια με τη μεγάλη ιστορία, τα γραμματόσημα.