Τα μελίσσια του Jérémy Béchet-Barbat, φωλιασμένα ανάμεσα στα καταγάλανα νερά της λίμνης της Γενεύης και τις χιονισμένες Άλπεις στην πόλη Sciez, ήταν ιδιαίτερα παραγωγικά πέρυσι. Αλλά σήμερα ο 37χρονος έχει άφθονο μέλι που δεν μπορεί καν να πουλήσει. Και κατηγορεί για αυτό το Παρίσι.
Η επιχείρηση του μελιού του δεν είναι πολύ γλυκιά για εκείνον από την εποχή της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 μέχρι σήμερα. Ο Béchet-Barbat λέει ότι η επιχείρησή του υπέστη τεράστιο πλήγμα μετά την κατάργηση των δασμών στα ουκρανικά προϊόντα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια κίνηση που αποσκοπεί στη στήριξη της οικονομίας του Κιέβου κατά τη διάρκεια του πολέμου και η οποία έχει υποτιμήσει το προϊόν του, αφού προσφέρεται παντού φθηνότερο, χαμηλότερης ποιότητας μέλι από την Ουκρανία.
Και ενώ ο Béchet-Barbat συμμετείχε σε μια σειρά από αγροτικές διαδηλώσεις τον Ιανουάριο, δεν πιστεύει ότι εκείνες οι διαμαρτυρίες οδήγησαν σε πραγματική πολιτική αλλαγή στην πρωτεύουσα της χώρας. Και αυτό γιατί το να σπάσεις τη φούσκα του Παρισιού δεν είναι εύκολο, λέει ο Béchet-Barbat. Ο ίδιος βλέπει την Πόλη του Φωτός σαν ένα θάλαμο ηχούς, που καταλαμβάνεται από πολιτικούς και δημόσιους υπαλλήλους που έχουν διαμορφωθεί πλήρως από τα ίδια ελίτ πανεπιστήμια τα τελευταία 40 χρόνια.
«Σε όποια περιοχή κι αν πάτε στη Γαλλία, το πρόβλημα είναι το Παρίσι», λέει. «Η σημερινή κυβέρνηση αποτελείται από ανθρώπους που είναι πιθανώς πολύ ικανοί, αλλά είναι όλοι Παριζιάνοι».
Πολλοί άνθρωποι μισούν τα πολιτικά και γραφειοκρατικά κεφάλαιά τους. Σκεφτείτε την «εκτός πραγματικότητας Beltway Bubble» στις Ηνωμένες Πολιτείες, τους «γραφειοκράτες των Βρυξελλών» της Ευρώπης και την «ελίτ του Islington» του Λονδίνου. Αλλά η γενικότερη γαλλική στάση απέναντι στο Παρίσι ίσως και να είναι πιο σκληρή. Με μια απαράμιλλη συγκέντρωση πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού κεφαλαίου, η μητρόπολη δεσπόζει στην υπόλοιπη χώρα, με τους κατοίκους της να θεωρούνται απόμακροι, σκληροί και κακομαθημένοι, χωρίς επαφή με τα ήθη και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων της επαρχίας.
Είναι μια αντίληψη που ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron έχει κάνει ελάχιστα για να βελτιώσει.
Εκλεγμένος πρόεδρος στα 37 του, ο Emmanuel Macron δεν είχε ποτέ παρουσία στην τοπική πολιτική σε αντίθεση με πολλούς από τους προκατόχους του. Εγκλωβισμένος στο Μέγαρο των Ηλυσίων, έχει διορίσει μη εκλεγμένες προσωπικότητες, πολλές από αυτές εξέχοντες Παριζιάνους και Παριζιάνες, σε βασικά πόστα, προκαλώντας κριτική ακόμη και μέσα στο περιβάλλον του.
Τον Φεβρουάριο, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και πρώιμος υποστηρικτής του Macron, François Bayrou, υπογράμμισε «την αυξανόμενη έλλειψη κατανόησης μεταξύ αυτών που βρίσκονται στην εξουσία και του γαλλικού λαού σε επίπεδο βάσης», τονίζοντας ότι 11 από τους βασικούς 15 υπουργούς της γαλλικής κυβέρνησης είναι από την περιοχή του Παρισιού. Μια έκθεση του 2018 από το ινστιτούτο δημοσκοπήσεων IFOP έδειξε ότι το μερίδιο των εργαζομένων στο Παρίσι, που περιλαμβάνει πολιτικούς και στελέχη, είχε σχεδόν διπλασιαστεί μεταξύ 1982 και 2013, αυξάνοντας από το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της πόλης σχεδόν στο μισό.
Η περιφρόνηση για τη γαλλική πρωτεύουσα δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτιστική. Είναι πολιτικό ζήτημα. Καθώς η χώρα ετοιμάζεται να ψηφίσει για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 9 Ιουνίου, το ακροδεξιό κόμμα Εθνική Συσπείρωση (Rassemblement National) της Marine Le Pen έχει πυροδοτήσει τη δυσαρέσκεια, βάζοντας το άλλοτε περιθωριακό κόμμα σε καλό δρόμο προκειμένου να πραγματοποιήσει την καλύτερη εμφάνιση του σε εκλογές.
Η Εθνική Συσπείρωση αναμένεται να συγκεντρώσει περίπου το 33 τοις εκατό των ψήφων, υπερδιπλάσιο από το 15 τοις εκατό που ίσως να λάβει τελικά το κόμμα της Αναγέννησης του Macron, σύμφωνα με το Poll of Polls του POLITICO. Το Reconquête, ένα κόμμα ακόμα πιο δεξιά με επικεφαλής την τηλεοπτική προσωπικότητα Eric Zemmour, κινείται κοντά ή πάνω από το 6 τοις εκατό.
Ο μελισσοκόμος Béchet-Barbat αρνήθηκε να πει ποιον θα ψηφίσει, αλλά γνωρίζει πολλούς συνομηλίκους του που έχουν μετακινηθεί πρόσφατα προς τα δεξιά. «Δεν είναι απαραίτητα ψήφος υποστήριξης», λέει ο Béchet-Barbat. «Είναι μια ψήφος αηδίας».
Η Le Pen εισχωρεί στην απογοητευμένη εργατική τάξη
Κάθε χρόνο, εκατομμύρια τουρίστες από όλο τον κόσμο κάνουν το προσκύνημα τους στο Παρίσι, καθιστώντας την πόλη με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο —ένα παγκόσμιο κέντρο τέχνης, μόδας και εκλεκτής εστίασης. Για πολλούς Γάλλους, ωστόσο, είναι μια μοχθηρή περιοχή, με τεράστια εγκληματικότητα, που καταλαμβάνεται από πολιτικούς που είναι κουφοί στα προβλήματα τους. Η οικονομική δυσφορία, οι ανησυχίες για τη μετανάστευση και η δυσαρέσκεια έναντι της ελίτ έχουν εντείνει αυτή την οργή.
«Έχουμε πολύ θυμό σε αυτή τη χώρα που προέρχεται από πολλά, πολλά τμήματα της κοινωνίας», δήλωσε ο Jean-Yves Camus, ειδικός στα ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη στο Fondation Jean Jaurès και στο think tank IRIS.
Η Γαλλία ήταν πάντα εξαιρετικά και ασυνήθιστα συγκεντρωτική.
Το Παρίσι δεν είναι μόνο η έδρα της κυβέρνησης. Είναι ο πολιτιστικός κόμβος του έθνους και το επιχειρηματικό του κέντρο. Η πόλη και η γύρω περιοχή αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας. Η οργή και η εξέγερση ενάντια στη φαινομενικά αδιάφορη πρωτεύουσα είναι τόσο παλιά όσο η Γαλλική Επανάσταση.
Και ενώ κανείς δεν έχει βγάλει ακόμα από το μπαούλο τη γκιλοτίνα, η διογκωμένη υποστήριξη στην ακροδεξιά είναι ένδειξη ότι το ταμπού που κάποτε κρατούσε κόμματα όπως την Εθνική Συσπείρωση εκτός εξουσίας είναι έτοιμο να σπάσει -ή πιθανότατα έχει ήδη σπάσει.
Το 2002, όταν ο πατέρας της Marine Le Pen, Jean-Marie Le Pen, συγκλόνισε τη χώρα καθώς έγινε ο πρώτος ακροδεξιός υποψήφιος στη σύγχρονη ιστορία που πέρασε στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο Aleksandar Nikolic προσχώρησε στους εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τα εκλογικά αποτελέσματα και τελικά να εμποδίσουν τη νίκη του Le Pen.
Τότε, 15 ετών και μέλος των Νέων Κομμουνιστών, ο Nikolic ήταν μεταξύ εκείνων που μετά βίας μπορούσαν να πιστέψουν ότι ένας άνδρας που είχε καταδικαστεί για άρνηση του ολοκαυτώματος είχε φτάσει τόσο κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας. Πράγματι, οι πολιτικές του πεποιθήσεις, λέει τώρα, σφυρηλατήθηκαν από το γενικότερο περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης που ήταν κατά του Le Pen.
Σήμερα, ο Nikolic είναι ένας ενθουσιώδης υποστηρικτής της νεότερης Le Pen. Η περιοχή στην οποία ζει, το Eure-et-Loir, ήταν κάποτε μέρος της βιομηχανικής καρδιάς της Γαλλίας, γεμάτης με εργοστάσια και ορυχεία που παρείχαν θέσεις εργασίας στη μεσαία τάξη και σε χιλιάδες Γάλλους εργάτες κατά τη διάρκεια της «Les Trente Glorieuses», την περίοδο των τριών δεκαετιών της οικονομικής ανάπτυξης που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η παγκοσμιοποίηση, ωστόσο, βρήκε πολλά από αυτά τα εργοστάσια και τις θέσεις εργασίας να μεταφέρονται στο εξωτερικό -αφήνοντας μεγάλα τμήματα της γαλλικής εργατικής τάξης απογοητευμένα και, στο μυαλό τους, εγκαταλελειμμένα από την παριζιάνικη ελίτ. Ήταν αυτή η απογοήτευση που μετατράπηκε σε εξέγερση το 2018, όταν χιλιάδες συνέρρευσαν στο Παρίσι από αγροτικές και περιαστικές περιοχές ως μέρος του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, καταλαμβάνοντας συμβολικά την πιο διάσημη λεωφόρο της πόλης, τα Ηλύσια Πεδία, και βανδαλίζοντας την εμβληματική Αψίδα του θριάμβου.
Μέχρι τότε, η Marine είχε αναλάβει ήδη τον έλεγχο του κόμματος του πατέρα της, που στο παρελθόν αποκαλούνταν Εθνικό Μέτωπο, αποβάλλοντάς τον, σε μια κίνηση που πολλοί παρατηρητές είπαν ότι αποσκοπούσε στην αποστασιοποίηση του κινήματός της από τα αντισημιτικά και ρατσιστικά σχόλια του. Ξεκινώντας την αναμόρφωση, η Le Pen προσπάθησε αντ’ αυτού να επανατοποθετήσει το κόμμα της ως κίνημα για την υπεράσπιση των γαλλικών συμφερόντων, αντιτιθέμενη σθεναρά στις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου και ζητώντας αυστηρότερους κανόνες μετανάστευσης.
Η πιο ήπια εκδοχή της νεότερης Le Pen και η Εθνική Συσπείρωση αποδείχθηκε ελκυστική σε ψηφοφόρους όπως ο Nikolic. Ενώ δεν μπόρεσε να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών -και έχασε από τον Macron το 2017 και ξανά το 2022- κέρδισε την υποστήριξη των εγκαταλειμμένων πόλεων εξόρυξης και εργοστασίων της Γαλλίας στην πρώην βιομηχανική καρδιά της χώρας.
Το 2022, το 67 τοις εκατό των εργαζομένων ψήφισαν υπέρ της Le Pen στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών -ένα ποσοστό στο ίδιο περίπου επίπεδο υποστήριξης από την εργατική τάξη που κατέλαβε ο πρώην σοσιαλιστής πρόεδρος Francois Mitterrand στις προεδρικές εκλογές του 1981, όταν έγινε ο πρώτος υποψήφιος από αριστερά που κέρδισε την προεδρία από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Nikolic, σήμερα 37 ετών, είναι εξέχων περιφερειακός ηγέτης για την Εθνική Συσπείρωση και αναμένεται να εκλεγεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Για την Εθνική Συσπείρωση, η μετανάστευση παραμένει ο βασικός πυρήνας της πολιτικής της
Ένας τομέας στον οποίο η Le Pen δεν έχει μαλακώσει την εικόνα της είναι η μετανάστευση. Ενώ το κόμμα χρησιμοποιεί μια πιο συγκρατημένη γλώσσα από ό,τι στην εποχή του ιδρυτή της, το ζήτημα παραμένει ένα από τα βασικά του χαρτιά -ειδικά έξω από το Παρίσι, όπου η πρωτεύουσα θεωρείται μερικές φορές ως ξένο έδαφος.
«Όταν ψηφίζετε τη (Marine) Le Pen, ψηφίζετε κατά των ξένων, επειδή η αντιμεταναστευτική της στάση παραμένει στην καρδιά αυτού του κόμματος και το κύριο κίνητρο αυτών των ψηφοφόρων», δήλωσε η Nonna Mayer, πολιτική επιστήμονας και ειδική στη Γαλλική ακροδεξιά στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας, μια δημόσια χρηματοδοτούμενη ερευνητική οργάνωση.
Ο Nikolic, ο νεαρός κομμουνιστής ηγέτης της Εθνικής Συσπείρωσης, επεσήμανε τη μετανάστευση ως βασικό λόγο για την ιδεολογική του μετατόπιση, αναφέροντας περιστατικά παρενόχλησης στα μέσα μαζικής μεταφοράς -ένα με τον ίδιο και ένα άλλο με τη σύντροφό του- που φέρεται να εμπλέκουν αλλοδαπούς.
Η Εθνική Συσπείρωση έχει υποστηρίξει εδώ και καιρό ότι η μετανάστευση και η ασφάλεια συνδέονται άμεσα και κατηγορεί τους αλλοδαπούς ως τους κύριους μοχλούς του εγκλήματος. Αυτή είναι μια ιδέα που, αν και δεν έχει αποδειχθεί, έχει διεισδύσει στη γαλλική κοινωνία -τα βίαια εγκλήματα που διαπράττονται από μετανάστες κυριαρχούν στα ερτζιανά και προωθούν τον έντονο δημόσιο διάλογο.
Το 2022, ο φερόμενος βιασμός, βασανισμός και δολοφονία ενός 12χρονου κοριτσιού στο Παρίσι από μια Αλγερινή, η οποία είχε διαταχθεί να εγκαταλείψει τη χώρα μετά τη λήξη της βίζας της, χρησιμοποιήθηκε από δεξιούς και ακροδεξιούς πολιτικούς ως επιχείρημα ενάντια στη μετανάστευση, με φωτογραφίες του προσώπου του θύματος κολλημένες σε όλη την πρωτεύουσα.
Η αντίθεση στο Ισλάμ, η οποία ενισχύθηκε από τη σειρά των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία που ξεκίνησαν το 2015, έχει αυξηθεί παράλληλα με το ευρύ αντιμεταναστευτικό αίσθημα, με το 42 τοις εκατό των ερωτηθέντων σε μια έρευνα να συμφωνεί με την εκτίμηση ότι η μουσουλμανική πίστη απειλεί τη γαλλική ταυτότητα. Το 85 τοις εκατό είναι ψηφοφόροι της Εθνικής Συσπείρωσης, σύμφωνα με την έκθεση της Γαλλικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το 2022.
Αν και οι αντιμουσουλμανικές απόψεις δεν είναι κάτι καινούργιο για τη Γαλλία, τα φρικιαστικά γεγονότα, συμπεριλαμβανομένου του αποκεφαλισμού ενός δασκάλου γυμνασίου που είχε δείξει στους μαθητές του γελοιογραφίες που απεικόνιζαν τον προφήτη του Ισλάμ Μωάμεθ από έναν Τσετσένο πρόσφυγα, τροφοδότησαν περαιτέρω τον μακροχρόνιο αγώνα της Εθνικής Συσπείρωσης ενάντια σε αυτό που η Marine Le Pen έχει περιγράψει ως «τον κίνδυνο της μετανάστευσης και την άνοδο του φονταμενταλισμού που συνεπάγεται από αυτόν».
Ο Jordan Bardella, ο δημοφιλής ηγέτης της Εθνικής Συσπείρωσης που ηγείται της λίστας του κόμματος για τις εκλογές στην ΕΕ, έχει καταστήσει τη μετανάστευση βασικό σημείο συζήτησης για την προεκλογική του εκστρατεία. Τους τελευταίους μήνες, ο ίδιος κατηγόρησε επίσης τον Macron και την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula Von der Leyen ότι θέλουν να «αντικαταστήσουν μέρος του πληθυσμού μας», ένα νεύμα στη θεωρία της αντικατάστασης που προωθείται από τους λευκούς εθνικιστές.
Η πορεία της Le Pen προς την εξουσία το 2027
Η επιτυχία έχει έναν τρόπο να γεννά επιτυχία, και πουθενά περισσότερο από ό,τι στην πολιτική. Η άνοδος της Εθνικής Συσπείρωσης στις δημοσκοπήσεις δεν έχει απλώς αποδυναμώσει τις προσπάθειες να παραμείνει το κόμμα στο περιθώριο αλλά διευκολύνει και την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων.
Ο Fabien Vallée, ο δήμαρχος του Jouarre, ενός χωριού στην κορυφή ενός λόφου χτισμένου γύρω από ένα αβαείο περίπου μία ώρα οδικώς από το Παρίσι, ήταν ισόβιο μέλος του συντηρητικού κόμματος Les Républicans.
Η σχέση του Jouarre με το Παρίσι είναι περίπλοκη, λέει. Το χωριό -το οποίο ψήφισε οριακά υπέρ του Macron το 2017 αλλά πήγε με τη Le Pen πέντε χρόνια αργότερα- φιλοξενεί έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων του εγάζεται στην πρωτεύουσα. Αυτό έχει διχάσει την κοινότητα, που κινείται μεταξύ της οικονομικής εξάρτησης από την πρωτεύουσα και της επιθυμίας της να διατηρήσει την ταυτότητα της μικρής πόλης που όμως τώρα κινδυνεύει να ξεθωριάσει.
Ο Vallée περιγράφει με αυτο-ομολογημένη νοσταλγία αυτό που βίωσε ως «αυτορρύθμιση» σε μικρές πόλεις κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, όπου οι ηλικιωμένοι μάλωναν τα κακομαθημένα παιδιά στους δρόμους και η κοινότητα εγγυόταν συλλογικούς μηχανισμούς αλληλεγγύης για τους λιγότερο τυχερούς. Φέτος, προσχώρησε σε ένα μικρο-κόμμα ευθυγραμμισμένο με την Εθνική Συσπείρωση, και έγινε ένας από τους αναρίθμητους Γάλλους αξιωματούχους και ψηφοφόρους που έκαναν μια πολιτική αλλαγή που, επί των ημερών του πατέρα Le Pen, ήταν αδιανόητη.
«Εάν πρόκειται να προσπαθήσετε να κυβερνήσετε, πρέπει να κατανοήσετε, να γνωρίσετε και να αποδεχτείτε την κοινωνία στην οποία βρίσκεστε», είπε ο Vallée, προτείνοντας ότι αντί να επιτίθενται στους ψηφοφόρους, οι τοπικοί αξιωματούχοι πρέπει να αναγνωρίζουν τα κίνητρα των ψηφοφόρων.
Όπως πολλοί Γάλλοι πολιτικοί, η αλλαγή του Vallée καθοδηγήθηκε τόσο από την ιδεολογία όσο και από την πολιτική αναγκαιότητα. Το πρώην κόμμα του αποδεκατίστηκε, μαζί με τους Σοσιαλιστές, μετά την είσοδο του Macron στην πολιτική επανευθυγράμμιση του πολιτικού τοπίου της χώρας από την αντίθεση δεξιάς-αριστεράς στη μάχη προοδευτικών έναντι εθνικιστών.
Εκτός από ιδεολογική, η νέα διάσπαση αντιπροσωπεύει μια γεωγραφική διαίρεση, με το κόμμα της Αναγέννησης του Macron να εκπροσωπεί τις πόλεις και η Εθνική Συσπείρωση την ύπαιθρο.
Οι πλουσιότεροι ψηφοφόροι, ειδικά εκείνοι στο Παρίσι που εκτιμούν τη βαθύτερη ολοκλήρωση με την Ευρώπη, πήγαν μαζικά με τον Μακρόν, ενώ εκείνοι με τα λιγότερα μέσα, σε απομακρυσμένα χωριά και πόλεις που αισθάνονταν εγκαταλελειμμένοι, στράφηκαν στη Le Pen.
Η επιτυχία της Εθνικής Συσπείρωσης στην ύπαιθρο δίνει στη Le Pen μια ξεκάθαρη ευκαιρία να περάσει τελικά στο δεύτερο γύρο και να εξασφαλίσει την είσοδο της στο Μέγαρο των Ηλυσίων όταν οι ψηφοφόροι επιλέξουν τον επόμενο πρόεδρο το 2027.
Ενώ το κόμμα συνεχίζει να έχει μπροστά του διάφορες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της αντίληψης ότι είναι καλύτερο στο να στέλνει μηνύματα παρά να κυβερνά, συνεχίζει να αυξάνεται σε ισχύ. Στις βουλευτικές εκλογές του 2022, η Εθνική Συσπείρωση ξεπέρασε τις προσδοκίες και απέκτησε 89 από τις 577 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, ο μεγαλύτερος αριθμός εδρών που είχε ποτέ.
Μια έρευνα που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο από τη γαλλική εφημερίδα Le Figaro προέβλεψε ότι η Le Pen θα κέρδιζε σε δεύτερο γύρο εναντίον ενός από τους δύο από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Γαλλία: τον πρώην πρωθυπουργό Edouard Philippe και τον σημερινό κάτοχο του αξιώματος Gabriel Attal.
«Οι Γάλλοι συνειδητοποιούν ότι δεν είμαστε η καρικατούρα που παρουσίαζαν οι αντίπαλοί μας όλα αυτά τα χρόνια», δήλωσε ο Edwige Diaz, βουλευτής της Εθνικής Συσπείρωσης. «Συνειδητοποιούν ότι είμαστε τοπικοί αιρετοί… σοβαροί αιρετοί που εργάζονται για τα ζητήματά τους και, πάνω απ’ όλα, που είναι ικανοί να κάνουν τη σωστή διάγνωση και να παρέχουν λύσεις που ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους».
The post Οι Γάλλοι μισούν το Παρίσι και αυτό είναι καλό για την Ακροδεξιά first appeared on Prime News.