Ευρωεκλογές: Η Ευρώπη, πριν από τις εκλογές, έχει λάβει ισχυρό, σαφέστατο, μήνυμα με την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού: Μπορείτε να κάνετε όσες ευρωεκλογές ή εθνικές εκλογές θέλετε. Αλλά ούτε να σας περνάει από το μυαλό ότι το δικό σας εθνικό συμφέρον μπορεί να υποσκελίσει το συμμαχικό, όπως το ερμηνεύουν οι ΗΠΑ.
Αυτονόητα, Δυτικός Κόσμος χωρίς την Ευρώπη δεν νοείται. Και Ευρώπη χωρίς αυτονομία σκέψης είναι μηχανή χωρίς καύσιμα. Αλλά και ΗΠΑ χωρίς απόλυτο έλεγχο της Ευρώπης δεν είναι παγκόσμια δύναμη. Η αντίφαση είναι άλυτη, προς το παρόν. Οι ΗΠΑ είναι πιο ισχυρές και θα επιβάλλουν τη θέλησή τους αλλά το σαράκι ροκανίζει τη Συμμαχία. Έτσι δεν πας σε πόλεμο ούτε με τη Ρωσία, ούτε πολύ περισσότερο με την Κίνα. Αν πας μπορεί να έχεις άσχημες εκπλήξεις, να αυτομολήσουν φίλοι και σύμμαχοι στον εχθρό.
Ως εδώ η ανάλυση είναι ατελής χωρίς την επισήμανση ότι προϋπόθεση ελέγχου/υποταγής της Ευρώπης είναι να φτωχύνει γιατί μόνο τότε μπορεί να ελεγχθεί. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει. Οι ΗΠΑ ανέθεσαν στην Ευρώπη τα έξοδα του ουκρανικού πολέμου. Οι λαοί θα πληρώσουν. Αν δεν αντιδράσουν θα πληρώσουν περισσότερα. Αν αντιδράσουν, αν διεκδικήσουν ανεξαρτησία, θα κλονιστεί (ή και θα διαλυθεί) η Δυτική Συμμαχία. Για να ματαιωθεί μια τέτοια εξέλιξη στη Δύση φλυαρούν για ένα Παγκόσμιο Πόλεμο. Απειλούν και προετοιμάζουν.
Τι θα αποτυπωθεί στις ευρωεκλογές
Οι ζυμώσεις στις ΗΠΑ και Ευρώπη είναι μόλις στην αρχή τους. Οι ευρωεκλογές δεν θα προλάβουν να αποτυπώσουν το βάθος και την έκταση των διεργασιών που κυοφορούνται στην Γηραιά Ήπειρο αλλά και στις ΗΠΑ. Τελικά η μοιρασιά της Ευρώπης στη Γιάλτα δεν ήταν παρά μια εφήμερη “στιγμή” μιας ιστορικής φάσης που δεν ξέρουμε αν θα καταλήξει σε ερείπια, ή με τη χαραυγή ενός άλλου Κόσμου. Όπου το κέντρο ενδιαφέροντος θα μετατοπιστεί από τη Μεσόγειο στις θάλασσες της Κίνας και της Ινδίας.
Τώρα οι διενέξεις των εθνών-κρατών έχουν υποβαθμίσει τις ταξικές συγκρούσεις, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι μαρξιστές είναι μέτριοι προφήτες. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που οι ελίτ, ιδίως τα ανώτατα στρώματα, στηρίζουν σιωπηρά οργανώσεις της “πλέμπας” για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Η γερμανική ελίτ, η τότε αριστοκρατία, στήριζε το ναζιστικό κόμμα. Ο κίνδυνος σήμερα μάλλον δεν είναι η αναβίωση του ναζισμού (με το AfD) όπως προσπαθούν οι ελίτ να πείσουν για να ελέγξουν τις λαϊκές αντιδράσεις.
Φαίνεται “τρελό”, ως υπόθεση, αλλά άραγε μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι αυτή τη φορά, μετά από τις δυο τραγικά αποτυχημένες απόπειρες, το γερμανικό κατεστημένο ίσως αποπειραθεί να αναβιώσει την ιδέα του “Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ” (ΕΣΣΔ-Γερμανία); Η ειρωνεία είναι ότι η Δύση κατηγορεί για αυταρχισμό τον Πούτιν και εθνικισμό το AfD οπότε θα αισθανθεί δικαιωμένη αν τα έβρισκαν μεταξύ τους! Ο σοσιαλιστής πρώην καγκελάριος Σρέντερ, κάτοικος Μόσχας, κερασάκι στην τούρτα.
Και η τουρκική ειρήνη
Για τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία έχουν γραφεί πολλά. Αλλά ποτέ δεν καταλήγουμε σε συγκεκριμένα μέτρα, τι και πως πρέπει να πράξουμε για να αντιμετωπίσουμε τον γείτονα με μέτρο και σταθερότητα. Λέμε απλώς μεγάλα λόγια. Έτσι απομένει το απόφθεγμα του Παναγιώτη Κονδύλη γραμμένο πριν από τριάντα τόσα χρόνια: «Ειρήνη με την Τουρκία σημαίνει δορυφοροποίηση. Και πόλεμος σημαίνει συντριβή». Έχουμε διαλέξει το πρώτο. Καλό κατευόδιο.
Έχουμε σκεφτεί ότι στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε για πόλεμο ή ειρήνη;
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου βρίσκουν την Ευρώπη στη χειρότερη ίσως από την ίδρυση της αδιέξοδη πορεία: οικονομικό τέλμα και παρακμή, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, γεωπολιτικός νάνος, χωρίς κανένα όραμα για τους λαούς της στο οποίο θα εδραιώνεται η συνοχή της. Κρίσεις που αντιμετώπισε στο παρελθόν, αποτέλεσαν αφορμή για ηγεσίες να πραγματοποιήσουν άλματα προς τα εμπρός, μεγάλα επιτεύγματα στην ενοποίηση και ολοκλήρωση της.
Βαδίζοντας προς τις ευρωεκλογές, η ΕΕ βιώνει τις συνέπειες του γεγονότος ότι ανέλαβε έναν αχρείαστο πόλεμο που δεν είναι δικός της, αιμορραγεί γι’ αυτόν, κάνοντας την ήττα απ’ αυτόν δική της, με απρόβλεπτες καταστροφικές συνέπειες. Είχε ήδη ζήσει και απολαύσει τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια συνθήκες ασφάλειας, ευημερίας, και πλήθος άλλα οφέλη για τους λαούς της, που έφερε η επανένωσή της με το ανατολικό της τμήμα, καταργώντας τα ψυχροπολεμικά τείχη του διχασμού από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια.
Μόνον η επάνοδος σ΄ αυτό, μπορεί να αποτελέσει όραμα, ελπίδα και προϋπόθεση για την επιβίωσή της. Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις τα τελευταία χρόνια για ένα διαρκές περιβάλλον ειρήνης, με συμφωνίες που υπέγραψε και αθέτησαν προκλητικά οι σημερινές ηγεσίες της, υποταγμένες στη χειρότερη υποτέλεια που γνωρίσαμε ποτέ στην Γηραιά Ήπειρο. Οι αμερικανικοί τυχοδιωκτισμοί για επανάκτηση της ήδη καταρρέουσας κοσμοκρατορίας τους, με κύριο στόχο την απομόνωση και υποταγή της Ρωσίας, έγιναν ευρωπαϊκοί στόχοι που υπηρετούνται χωρίς κανένα δισταγμό, από πολιτικό προσωπικό που λειτουργεί σαν “υπαλληλία” των ΗΠΑ.
Εφαρμόζουν ως τώρα 13 πακέτα κυρώσεων, που το απόλυτο φιάσκο τους οδήγησε στη συνεχιζόμενη μηδενική ανάπτυξη της ΕΕ και τον μεγαλύτερο στο δυτικό κόσμο ρυθμό ανάπτυξης της Ρωσίας, πολύ πάνω του 3%, σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία του ΔΝΤ. (IMF, World Economic Outlook 2024) Ενώ κάθε χώρα σ’ όλον τον κόσμο προσπαθεί να αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα, προκειμένου να ενισχύσει την εθνική της ανταγωνιστικότητα, η ΕΕ τα ακυρώνει, εκτελώντας εντολές σε βάρος των συμφερόντων της. Αποτελούσε για δεκαετίες, μέγα γεωπολιτικό πλεονέκτημα που συνέβαλε καθοριστικά στην ευημερία της, η κοντινή, συνεχής, φθηνή και αξιόπιστη πρόσβαση στους ενεργειακούς και διατροφικούς πόρους, καθώς και στις πρώτες ύλες της Ρωσίας, βάση για συνεχώς αυξανόμενο αμφίδρομο εμπόριο, αλλά καμία συζήτηση γι’ αυτά πριν τις ευρωεκλογές.
To αδιέξοδο της Ουκρανίας
Της απαγορεύτηκαν όλα αυτά, φθάνοντας ακόμη και σε πρωτοφανείς εν καιρώ ειρήνης στο έδαφός της, γκαγκστερικού τύπου τρομοκρατικές ενέργειες. Αναφέρομαι στην καταστροφή των αγωγών φυσικού αερίου Nordstream. Κι αυτό, χωρίς καμία αντίδραση από τους υποτελείς, που τους επιτρέπεται μόνον να το θεωρούν σωστό, επειδή συνέβαλε άμεσα στο στόχο της απεξάρτησης από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους, όπως σχεδίαζαν εδώ και πολλά χρόνια οι Αμερικανοί.
Η Ευρώπη περιθωριοποιείται τεχνολογικά απέναντι στην Κίνα, τις ΗΠΑ κι όχι μόνο. Αντί να διοχετεύσει πολύτιμους πόρους στην τεχνολογική ανάπτυξη κρίσιμων τομέων, αξιοποιώντας συγκριτικά της πλεονεκτήματα, να αναπτύξει νέα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, στα οποία θα στηριχθεί η μελλοντική της ευημερία και θέση στην παγκόσμια οικονομία, έκανε κύριο σκοπό της τη διοχέτευση τεράστιων πόρων (πάνω από 200 δισ.) με δανεισμό η άλλους τρόπους, για τη συνέχιση του χαμένου πολέμου της Ουκρανίας. Με αυτό ως κύρια προτεραιότητα, επιδιώκεται η μετατροπή της ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική, με ραγδαία αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους κατευθύνονται σε αγορές από τις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ. Ούτε γι’ αυτά έχει γίνει συζήτηση μία εβδομάδα πριν τις ευρωεκλογές.
Οι αντίστοιχες δαπάνες των ΗΠΑ (περίπου ένα τρισ. δολάρια), όμως, εκτός από την ενίσχυση της πολεμικής τους βιομηχανίας, διασφαλίζουν και την αμερικανική ηγεμονία σε άλλες χώρες. Η πολεμική βιομηχανία ως εφαλτήριο επανεκλογής –κατά το αμερικανικό πρότυπο– δεν φαίνεται να λειτουργεί για τους “υπαλλήλους” των Βρυξελλών. Στο περιβάλλον αυτό, δεν φαίνεται να είναι πλέον διεθνώς προορισμός επενδύσεων η Ευρώπη. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για πρώτη φορά τα δύο τελευταία χρόνια, η Ευρώπη εμφανίζει ραγδαία μείωση της εισροής Ξένων Άμεσων Επενδύσεων που φθάνει να γίνεται αρνητική, δηλαδή φυγή (OECD.FDI April 2024). Kυρίως προς τις ΗΠΑ, μετά και το Νόμο προσέλκυσης επενδύσεων (Inflation reduction Act 2023) με ασυμβατότητες στους κανόνες ανταγωνισμού του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.
Αδιέξοδο και στη Μέση Ανατολή
Πλήρως ευθυγραμμισμένη είναι η ευρωπαϊκή στάση –ιδιαίτερα της Γερμανίας– με την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ χωρίς προσχήματα, στα εγκλήματα του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, μετά την εγκληματική τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς εναντίον Ισραηλινών αμάχων. Σήμερα, μετά από οκτώ μήνες εισβολής, πολεμικών επιχειρήσεων καταστροφής των πάντων, οι νεκροί άμαχοι ξεπέρασαν τις 36.000, τα νεκρά παιδιά τις 15.000 και οι χωρίς νοσοκομεία τραυματίες τους 80.000, ενώ αποκαλύφθηκαν 10 ομαδικοί τάφοι.
Οι φυλακισμένοι Παλαιστίνιοι (κυρίως έφηβοι και νέοι) στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Όχθη φθάνουν τους 8.500, ενώ οι εκτοπισμένοι από τις ερειπωμένες εστίες τους ξεπερνούν το 1.500.000. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που έχει δημιουργήσει “το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπισθεί τον εαυτό του”! Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, όμως, δεν σημαίνει ότι το Ισραήλ μπορεί να εγκληματεί όσο θέλει, απολαμβάνοντας ασυλία από την ενωμένη Δύση, που αναίσθητη παρακολουθεί. Εκφράζει μόνον ανησυχία χωρίς αντίκρισμα για τους αμάχους, ενδιαφέρεται για ανθρωπιστική βοήθεια, προκειμένου να κρύψει την υποκρισία και τη συνενοχή της.
Ακόμη και σήμερα, μετά το κύμα αγανάκτησης των φοιτητών στα αμερικανικά αλλά και σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, που θύμισαν τις μέρες του αμερικανικού αντιπολεμικού κινήματος για το Βιετνάμ, μετά τις καταδικαστικές αποφάσεις Διεθνών Δικαστηρίων και Οργανισμών, το Ισραήλ συνεχίζει χωρίς κανένα δισταγμό, μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας, τα εγκλήματα πολέμου. Γνωρίζει πως έχει μαζί του τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Πάνω σ’ αυτή τη στάση ντροπής για τις ευρωπαϊκές αξίες και την Ιστορία της, θα στηριχθεί η συνοχή της; Μπορεί πάνω σ’ αυτή να χτισθεί ενότητα, αισιοδοξία και πίστη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Μπορεί ποτέ να αποτελέσει ευρωπαϊκό όραμα η πολεμική υστερία, η συνέχιση του πολέμου;
Το διακύβευμα στις ευρωεκλογές
Το κύριο διακύβευμα, το δίλημμα των ευρωεκλογών είναι η στάση απέναντι στον πόλεμο. Αυτό εμμέσως έχουν ορίσει οι σημερινές ηγεσίες της Ευρώπης. Σ’ όλα τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια τα δύο τελευταία χρόνια είναι κύριο θέμα. Τα άλλα στο περιθώριο μπορούν να περιμένουν, μέχρι να νικήσουμε τη Ρωσία! Στις ευρωεκλογές ζητούν έγκριση της καταστροφικής πορείας, με απόκρυψη της κύριας ατζέντας των Συμβουλίων Κορυφής, η οποία δεν εμφανίζεται πουθενά στον ανιαρό δημόσιο διάλογο προς τις ευρωεκλογές.
Σ’ αυτά τα κρίσιμα θέματα, την πεμπτουσία των ευρωεκλογών, ούτε η αμερικανόφιλη αριστεροσύνη, ούτε το προοδευτιλίκι των Βρυξελλών, διαφέρουν από τη στάση της κυβέρνησης. Το κύριο ενδιαφέρον ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ποιος θα είναι δεύτερος ή τρίτος όταν και οι δύο μαζί δεν φθάνουν τον πρώτο! Διεκδικούν σαν έπαθλο το άδειο πουκάμισο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, μίας ξεθωριασμένης αριστεροσύνης με υπολείμματα κρατισμού και λαϊκισμού.
Η ψήφος στις ευρωεκλογές πρέπει να είναι ψήφος αποδοκιμασίας, καταδίκης της σημερινής ευρωπαϊκής ηγεσίας και των παραπάνω πολιτικών της. Όχι γιατί τα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα έχουν κάτι ουσιαστικό να προτείνουν, αλλά επειδή υπάρχει η ελπίδα μήπως η αμφισβήτηση φέρει νέες δυνάμεις στο προσκήνιο, αποκλεισμένες τώρα, που θα υποχρεώσουν σε αλλαγές η θα ανακόψουν, την ανεξέλεγκτη πλέον πορεία προς τα χειρότερα.