O Φ(ε)ιδίας είναι ο σύγχρονος Ανδρέας Δημακούδης ( ήρωας στο «Ο πεθαμένος καί ἡ Ἀνάσταση» του Ν. Γ. Πεντζίκη) που για να κατακτήσει τον κόσμο προέβη σε πνευματική αυτοχειρία..
Η γραφίδα της Ανατολικής Ορθόδοξης Μορφοκκλησιάς από τον μαΐστορα του είδους Ν Γ Πεντζίκη όταν πραγματεύεται με σεβασμό και δέος το μυστήριο του θανάτου έτσι για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης με τη βεβήλωση του φαινομένου από το ” φαινόμενο”..
”Σκουντῶ μὲ τὸν ὦμο μου γυρεύοντας ν’ἀπομακρύνω τὸ σκοτάδι. Κουράζομαι, κουράζομαι. Θέλω ἕνα πέρασμα ὄχι μονάχα γιὰ τὸν ἑαυτό μου, ἰδιωτικό. Θέλω νὰ ξεπεράσω τὸ τυχαῖο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ προμηθέψει ἕναν μισὸ θάνατο, ποὺ νὰ μὴν εἶναι γιὰ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό μου. Μέσα μου, ὅπως κάτω ἀπὸ μία πέτρα, ἀκοῦς τὸ νερὸ ὑπόγειου ποταμοῦ. Ἀκούγω ὁμιλία, ἱστορίες, τὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων μαζί. Ὀπισθοχωρῶ μὲ πληγές, ματωμένος, καταδικασμένος σὲ ἀδιέξοδο. Δὲν μπορῶ νὰ διακρίνω. Ἀνοίγω τὸ βιβλίο καὶ μελετῶ τὴ βιογραφία τοῦ Ρώσου Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ. Ζοῦσε ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια. Ἤθελε νὰ ὑμνήσει τὸν τόπο του, τὴν Ἁγία Πατρίδα, νὰ ξεπεράσει τὴν ὄψη τῆς δυστυχίας καὶ τοῦ κακοῦ ποὺ βλέπουμε, νὰ δώκει τὴν εἰκόνα τῆς χαρᾶς. Δὲν μπόρεσε. Ἔριξε στὴ φωτιὰ τὰ χαρτιά του. Μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του. Ξεκίνησε ὁδοιπόρος γιὰ τοὺς Ἅγιους Τόπους. Προσκυνητής, νηστευτής. Παρακαλεῖ νὰ τοῦ δοθεῖ ἡ χάρη. Ντρέπουμαι. Σκεπάζω μὲ τὶς παλάμες τὸ πρόσωπό μου. Πῶς τόλμησα καὶ θέλησα νὰ ὁμιλήσω ἐγώ; Ἀδερφέ μου, μὴ θελήσεις νὰ μὲ δεῖς.
«Ἡ σκέψη μέ σκόρπισε ἄχρηστο στήν ἀνυπαρξία. Ἡ σκέψη δέν εἶναι ἀρχή πού ἐπιβάλλεται… Ἡ σκέψη δέν συμποσοῦται σέ μονάδα… Ἡ σκέψη κατέλυσε τήν ἀρχή καί ἐπικαλεῖται τό θάνατο… Τό ἔνστικτο τῆς ζωῆς ζητᾶ μέσα μου διέξοδο. Ἕνα δρόμο γιά νά ὑπάρξω ὁλόκληρος μέ ὅλα τα μέλη μου. Ἀποκομίζω συντρίμματα ἐντυπώσεων… κουραστική ποικιλία χωρίς σχῆμα. …..Ἡ συνέχεια τῆς ζωῆς κλονίστηκε.
Πορεύομαι τυφλά μέσα στή νύχτα….. Πόσο μιά καταστροφή μπορεῖ νά μᾶς ἐμποδίσει νά δοῦμε.”
O Φ(ε)ιδίας είναι ο σύγχρονος Ανδρέας Δημακούδης ( ήρωας στο «Ο πεθαμένος καί ἡ Ἀνάσταση» του Ν. Γ. Πεντζίκη) που για να κατακτήσει τον κόσμο σε μια πνευματική αυτοχειρία..
Ο Ν.Γ. Πεντζίκης, κλείνει τό μυθιστόρημά του «Ὁ πεθαμένος καί ἡ Ἀνάσταση» μέ τούτη τήν παράγραφο:
«Είναι πρωί. Τῆς πόλης τό πρόσωπο ξεκούραστο ἀπό τόν προηγούμενο κάματο, τό σκεπάζουν ὄνειρα, πού μπορεῖς νά ταξιδέψεις πρός ὅλες τίς διαστάσεις σέ κάθε ἀπόσταση. …Ξυπνοῦσαν. Τότε θυμήθηκα τήν διήγηση ἀπό ἕνα ὄνειρο πού εἶχε δεῖ ἐπανειλημμένα ἡ γιαγιά μου, ἡ μητέρα τῆς μητέρας μου, πῶς στό πατρικό μας σπίτι ἀπό κάτω ἦταν ἐκκλησιά
θαμμένη. Τῆς παρουσιάζονταν Σεβάσμια μορφή, πού ἔδινε τήν ἐντολή νά γκρεμίσουμε τό σπίτι καί νά σκάψουμε, νά βροῦμε ἀπό κάτω τήν Ἐκκλησία»..
Αν είναι να σκάψετε ξανά σκάψτε για να βρείτε τη θαμμένη εκκλησιά!!! και όχι για να θάψετε ζωντανό τον επόμενο Φ(ε)ιδία αφού το ”φαινόμενο” θα βρει σίγουρα επίδοξους μιμητές..
”Πόσο μιά καταστροφή μπορεῖ νά μᾶς ἐμποδίσει νά δοῦμε.”
dimpenews.com