Σε μαέστρο της αποδόμησης αναδεικνύεται ο Εμανουέλ Μακρόν, καθώς μετατρέπει τη Γαλλία σε πειραματικό σωλήνα πολιτικής αποσταθεροποίησης. Η χώρα, πλέον σε απόσταση αναπνοής από τη χρεοκοπία, βρίσκεται όμηρος των προσωπικών του επιδιώξεων, με τα παιχνίδια εξουσίας να υπηρετούν έναν και μόνο στόχο: τη δική του πολιτική επιβίωση.
Από τον Ιούνιο του 2024, ο Γάλλος πρόεδρος κινείται σε τροχιά παραλογισμού, εναλλάσσοντας πρόσωπα και σενάρια διακυβέρνησης, χωρίς καμία πρόθεση σταθεροποίησης, πόσο μάλλον πολιτικής εξυγίανσης. Όπως φαίνεται, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός-μαριονέτα, αλλά ο ίδιος ο ένοικος του Ελιζέ. Ο διορισμός του Σεμπαστιάν Λεκορνί, όχι για την ικανότητα ή την εμπειρία του, αλλά για τις μιμήσεις που προκαλούν το γέλιο του προέδρου, αποτυπώνει με τραγική ακρίβεια το επίπεδο στο οποίο έχει κατρακυλήσει η πολιτική κουλτούρα στη Γαλλία.
Η περίπτωση Λεκορνί δεν είναι γραφική – είναι αποκαλυπτική. Χωρίς διαχειριστικές ικανότητες, χωρίς νομιμοποιημένα προσόντα και με μια μήνυση για παραπλανητικά ακαδημαϊκά στοιχεία να εκκρεμεί εις βάρος του, αποτέλεσε τον τέλειο υποτελή για τον Μακρόν. Αλλά ακόμα και ως πιόνι αποδείχθηκε ασταθές. Η επιστροφή –έστω για λίγο– του αποτυχημένου Μπρουνό Λεμέρ στο υπουργείο Άμυνας λειτούργησε ως πυροδότης πολιτικής κρίσης. Ο Λεμέρ, σύμβολο της οικονομικής στασιμότητας και της υπερχρέωσης, ανέλαβε έναν κρίσιμο ρόλο μόνο και μόνο για να αποχωρήσει λίγες ώρες μετά.
Κι όμως, ο Μακρόν συνεχίζει να δίνει την εντύπωση πως κινεί τα νήματα με στόχο ένα και μόνο πράγμα: να μείνει κυρίαρχος, ακόμη και πάνω στα ερείπια της ίδιας του της χώρας. Όπως σημειώνεται σε ρεπορτάζ και αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δεν θα δίσταζε ακόμη και να ενθαρρύνει την άνοδο της Εθνικής Συσπείρωσης, προκειμένου να την κάψει στην εξουσία και να επανέλθει… ήρωας το 2032.
Η στρατηγική του είναι απλή, αν και κυνική: αποδόμηση των παραδοσιακών κομμάτων, καθήλωση της αντιπολίτευσης μέσω δικαστικών μεθοδεύσεων, εσωτερική φθορά του «δημοκρατικού μετώπου» και διαρκής αποσταθεροποίηση για να παραμένει το μοναδικό σημείο αναφοράς. Μπορεί να μη δικαιούται τρίτη θητεία, αλλά φαίνεται αποφασισμένος να χτίσει το έδαφος για επιστροφή – ακόμα κι αν στο μεταξύ η Γαλλία έχει χάσει κάθε υπόλειμμα εθνικής κυριαρχίας.
Και ενώ οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν, το Ελιζέ επιλέγει σιγή ασυρμάτου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κόβει βόλτες στον Σηκουάνα και απολαμβάνει τη θεατρικότητα της κρίσης που ο ίδιος ενορχήστρωσε. Αρνείται να πάρει θέση, αφήνοντας τη χώρα να παραπαίει ακυβέρνητη, ενόσω φήμες για ενεργοποίηση του άρθρου 16 –που θα του έδινε υπερεξουσίες– φουντώνουν.
Στο πολιτικό πεδίο, οι αντίπαλοι στήνονται στην ουρά: η Ανυπότακτη Γαλλία ζητά καθαίρεση, η Μαριόν Μαρεσάλ μιλά για συμμαχία της Δεξιάς, η Λεπέν απαιτεί διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, ενώ οι Σοσιαλιστές ελπίζουν σε νέο πρωθυπουργό για να φρενάρουν την άνοδο της ακροδεξιάς. Κι όμως, όλοι γνωρίζουν ότι το κλειδί δεν βρίσκεται ούτε στην αντιπολίτευση ούτε στις εκλογές, αλλά στα χέρια του ανθρώπου που –σύμφωνα με στελέχη του περιβάλλοντός του– όχι μόνο επιθυμεί το χάος, αλλά το καλλιεργεί συνειδητά.
Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο «Palais Bourbier» του δημοσιογράφου Ουαλί Μπορδάς, ο Μακρόν δεν επιχείρησε απλώς να διασπάσει το δημοκρατικό μέτωπο μεταξύ των δύο γύρων των εκλογών. Το επιδίωξε, ενεργά και κυνικά, καλώντας προσωπικά υποψηφίους να μην αποσυρθούν, δίνοντας με τον τρόπο αυτό χώρο στην Εθνική Συσπείρωση. Ο στόχος του, σύμφωνα με συνομιλητές του, ήταν να προκύψει ένα κοινοβούλιο-παγίδα, ώστε να αποδείξει ότι κανείς –πλην του ίδιου– δεν μπορεί να κυβερνήσει.
Σε αυτή τη σκηνοθετημένη φάρσα, ο Μακρόν εμφανίζεται ως σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής και τελικός κριτής. Το ερώτημα, όμως, είναι πόσες πράξεις αντέχει ακόμα η Γαλλία πριν πέσει οριστικά η αυλαία. Διότι όσο κι αν επιθυμεί να επιστρέψει «πιο δυνατός», η καταστροφή που αφήνει πίσω του είναι ήδη πολύ πραγματική – και καθόλου θεατρική.