Τρεις εβδομάδες πέρασαν από τότε που Συρία, η οποία υπέστη το σοκ της κατάρρευσης του καθεστώτος από τα χέρια της “Hay’at Tahrir al-Sham” (το διεθνώς ταξινομημένο Μέτωπο Al-Nusra ως τρομοκρατική οργάνωση), που υποστηρίζεται από την Τουρκία σε συντονισμό με την ισραηλινή Μοσάντ, αμερικανικές, βρετανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες.
Αυτός ο σεισμός οδήγησε στην πτώση ενός από τους βασικούς πυλώνες του άξονα της αντίστασης, που έκανε τη Συρία να χάσει τον ηγετικό της περιφερειακό ρόλο στην περιοχή. Έτσι ο άξονας αντίστασης, με επικεφαλής το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, θεωρήθηκαν οι πιο μεγάλοι χαμένοι από αυτό που συνέβη, ενώ η Ρωσία θεωρήθηκε ο έτερος χαμένος λόγω της απώλειας ενός μεγάλου συμμάχου στην ανατολική Μεσόγειο. Ωστόσο, ένας εξωτερικός παρατηρητής των γεγονότων οφείλει να είναι φειδωλός ως προς τον προσδιορισμό της έκτασης της απώλειας του άξονα και της ικανότητάς του να αντισταθμίσει αυτήν την απώλεια
Είναι γνωστό ότι το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ είχε αρχίσει να αποστασιοποιείται τόσο από το Ιράν όσο και από τη Χεζμπολάχ πριν από αρκετά χρόνια υπέρ της προσέγγισης με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στον περιορισμό της κίνησης της αντιστασιακής νεολαίας στη Συρία και στην άρνησή του να ενεργοποιήσει το μέτωπο του Γκολάν απέναντι στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Πλημμύρα του Νώε», πέρα από το αίτημα της Δαμασκού να κλείσουν τα γραφεία του Ανσάρ Αλλάχ (Χούτι) μετά τις παραινέσεις του Αμπού Ντάμπι και του Ριάντ. Παρόλα αυτά, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ συνέχισε να προμηθεύει την αντίσταση με πυραύλους μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς για να συνεχίσει να στοχεύει βαθειά στο Ισραήλ .
Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ φαίνεται να είναι ο πιο προβεβλημένος νικητής από όσα συνέβησαν στη Συρία όσον αφορά το χτύπημα του περιφερειακού της ρόλου , ειδικά στην περιοχή του Λεβάντε, την οποία το Τελ Αβίβ θέλει ως σφαίρα επιρροής.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνται επίσης νικητές σε αυτό που συνέβη, καθώς βγήκε από το δρόμο τους μια δύναμη που στέκονταν εμπόδιο στα σχέδιά τους τις τελευταίες πέντε δεκαετίες και ανέτρεψαν επίσης έναν αξιόπιστο σύμμαχο του Ιράν στην περιοχή, μάλλον τον πιο εξέχων σύμμαχο τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, επιπλέον της ανατροπής του στενότερου συμμάχου της Ρωσίας στην αραβική περιοχή τις τελευταίες πέντε δεκαετίες.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία αναδεικνύεται ως ένας από τους αδιαφιλονίκητους νικητές. Μετά από 13 χρόνια υποστήριξης ένοπλων ομάδων, φαίνεται ότι κατάφερε επιτέλους να εξαπατήσει την Τεχεράνη και τη Μόσχα και να ρίξει το καθεστώς Άσαντ και να το αντικαταστήσει με ένα ισλαμικό καθεστώς που ευθυγραμμίζεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα που κυβερνά στην Άγκυρα υπό την ομπρέλα του νέου Οθωμανού Χαλίφη , Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ωστόσο, ο Τούρκος πρόεδρος, που είναι μεθυσμένος από τη νίκη του, μπορεί να ανακαλύψει ότι το έπαθλό του αυτό θα είναι φορτωμένο με στοιχεία και δεδομένα που θα μπορούσαν να ανατινάξουν τη Συρία συμπαρασύροντας και την Τουρκία.
Η πρώτη νάρκη σε αυτό το πολεμικό και πολιτικό του έπαθλο, είναι η σύγκρουση σουνιτών-Aλαουιτών που ξέσπασε λίγο μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ, η οποία εκφράσθηκε από μια εκστρατεία απειλών, εγκλημάτων και βιαιοτήτων εκ μέρους των ένοπλων τρομοκρατικών ομάδων που κατέλαβαν την εξουσία στη Δαμασκό εναντίον των Αλαουιτών στην συριακή παράκτια περιοχή της Μεσογειακής Συρίας. Αυτή η διαμάχη θα μπορούσε να επεκταθεί και στην Τουρκία, όπου υπάρχουν 15 εκατομμύρια Αλαουίτες συγκεντρωμένοι στην περιοχή της Κιλικίας, στα ανατολικά βουνά της Ταυρίδας και στο Ερζερούμ.
Αυτή η νάρκη προστίθεται σε μια ακόμη πιο επικίνδυνη νάρκη που εκπροσωπείται από τους Κούρδους της Συρίας οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη με την αμέριστη υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή τη στιγμή διεξάγονται μάχες μεταξύ των κουρδικών ομάδων υπό τη σημαία των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) στις περιοχές Manbij, στο ανατολικό Χαλέπι και στη Hasakah και των ένοπλων ομάδων με τουρκική συμμετοχή. Αυτές οι μάχες θα μπορούσαν να επεκταθούν στα όρη Καντίλ στο Ιράκ, όπου οι τουρκικές δυνάμεις εξαπολύουν πλήγματα κατά των δυνάμεων του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, οι οποίες επίσης θα μπορούσαν επίσης να επεκταθούν στην Τουρκία, ειδικά αφού όλοι οι Κούρδοι της Συρίας εκτοπίστηκαν από την Τουρκία τον περασμένο αιώνα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν περίπου είκοσι εκατομμύρια Κούρδοι στην Τουρκία συγκεντρωμένοι στα ανατολικά της χώρας αυτό που έκανε ο Ερντογάν για να αποσταθεροποιήσει τη Συρία και να ανατρέψει το καθεστώς εκεί άνοιξε ένα παράθυρο για ενδεχόμενη διχοτόμησή της. Άρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα μπούμερανγκ στην ίδια την Τουρκία, η οποία μπορεί στο μέλλον να γίνει από θύτης των όσων δεινών προκάλεσε στον νότιο γείτονά της, σε θύμα των ίδιων της των σχεδίων και εχθροπραξιών οι οποίες τελεσφόρησαν μετά από σχεδόν 15 χρόνια. Ο χρόνος θα αναδείξει τους πραγματικούς νικητές και χαμένους
dimpenews.com